Το μόνον της ζωής του ταξίδιον

... Εάν ήμην εγώ Θεός, έλεγον κατ' εμαυτόν, θα την άφηνα της Εύα μου καθώς την είχα πλάσει. Τι θα μ' έβλαπτε τάχατες η καϋμένη γυμνή καθώς ήτο; Θαρρώ μάλιστα, πως θα ήτο και ωραιότερα. Έπειτα, ενόσω είχε την γυναίκα εις τον Παράδεισον, ηγούν εις το σπίτι του, ο μαστρο-Θεός, την άφηνε γυμνήν· όταν όμως απεφάσισε να την φορτώση δια παντός εις τον γιακάν του δυστυχούς Αδάμ, να την εβγάλη εις τον κόσμον, τότε την επροίκισε και μ' ένα στολίδι. Δεν βλέπεις τι κακόν έχει κάμει; Ίδρυσε με τα χέρια του το κακοδαιμονέστατον εσνάφι των ραπτών, καταδικάσας με να κάθημαι εδώ σταυροποδητός και εσκυμμένος από πρωίας μέχρι βαθυτάτης νυκτός...