Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα

Η βία έρχεται και σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις. Στις διακοπές, στο σχολείο, στο δρόμο όταν περπατάς. Έρχεται απρόσκλητη την ώρα που παίζεις τα παιχνίδια σου στο παιδικό σου δωμάτιο. Σε περιμένει στον καναπέ του σαλονιού σου με το που επιστρέφεις από το γραφείο. Την κρύβεις κάτω από τα ρούχα σου ή στα μάτια σου που κοιτούν θολά. Καμιά φορά σου χαμογελά ή σε φλερτάρει σε ένα καφέ. Σου δείχνει σημάδια που επιμελώς αγνοείς. Η βία δεν έχει ηλικία, δεν έχει φύλο ή εθνικότητα. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν είναι διακριτική. Η βία περιγράφεται και είναι συνάμα απερίγραπτη. Ιστορίες ανθρώπων που ζουν ανάμεσα μας. Της γυναίκας της διπλανής πόρτας, του άντρα που περιμένει δίπλα σου στο φανάρι. Του παιδιού που χοροπηδά επιστρέφοντας από το σχολείο. Άλλοτε συγκινητικές κι άλλοτε αστείες. Βγαλμένες από την άνοστη καθημερινότητα ή το πιο εφιαλτικό παραμύθι. Γλύκα και πίκρα σε μια συνταγή που συνθέτει ολόκληρη τη ζωή ή μια φευγαλέα στιγμή των ηρώων. Είκοσι διηγήματα της βίας ή μήπως της απελπισμένης αναζήτησης για τρυφερότητα;