Πού είναι τα παιδιά μας, Αθηνά;

"...Πίσω απ' τα κλειστά τους μάτια περνούσαν εικόνες μαχών, τραυματισμοί, θάνατοι, άκλαυτες κηδείες, ενταφιασμοί. Κι ύστερα μανάδες να θρηνούν σπαραχτικά και να ξεσχίζουν τα μάγουλά τους, γιατί δεν είχαν ούτε την τύχη να κλάψουν τα λείψανα των παιδιών τους και να τους δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Και πατεράδες να θρηνούν, με το δικό τους ανδρικό τρόπο, να ξεσχίζονται οι καρδιές τους απ' τον πόνο και ν' αφήνουν τα γένια, για να σκεπάσουν το πρόσωπό τους απ' το φως του ήλιου, αφού ο δικός τους ήλιος, ο γιος τους, έσβησε για πάντα..." Μια ανθρώπινη ιστορία, ανάμεσα στις χιλιάδες που χάραξαν την Ελλάδα του εμφύλιου πολέμου και τις γενιές που ακολούθησαν. Με τη μορφή τριών αυτοτελών διηγημάτων, η λογοτεχνικά δοσμένη αληθινή ιστορία ξεχωρίζει για το ύφος της γραφής, αλλά και για το πώς μας ξεναγεί σε μια εποχή μακρινή για τις νέες γενιές, ολοζώντανη όμως στις αναμνήσεις που άφησε και στην επιρροή που ακόμα ασκεί.