Οκτώ όνειρα και ένας εφιάλτης

Ονειρεύτηκα ότι νύσταζα. Ονειρεύτηκα ότι με κυνηγούσε μια χοντρή. Ονειρεύτηκα ότι έψαχνα για παρκινγκ. Ονειρεύτηκα ότι πετούσα. Ονειρεύτηκα ότι με έπιασε κατούρημα. Ονειρεύτηκα πάλι, ονειρεύτηκα ξανά και μετά ονειρεύτηκα λίγο ακόμη... Το ένα όνειρο μετά το άλλο, νυχτερινά αεράκια που με κράτησαν ξάγρυπνο μέσα στον ύπνο μου. Όλα μαζί να με στοιχειώνουν και το καθένα μόνο του να με κατατρέχει. Αλλά ευτυχώς ύστερα... Ύστερα τα όνειρα έσβησαν, όπως η πυγολαμπίδα στο φως. Και ήρθε ο εφιάλτης, ο ανεμοστρόβιλος. Με αφύπνισε, με τάραξε, με ανάγκασε να ζήσω. Μόνο τότε μπόρεσα να κοιμηθώ... "...Κάποιος άσημος είχε πει ότι στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι κοιμούνται. Εκείνοι που είναι αληθινά ξύπνιοι ζουν σε μια κατάσταση συνεχών εκπλήξεων. Εκπλήξεις που ξεδιπλώνονται με ζωηρή αποφασιστικότητα, για να σβήσουν κάθε έννοια λογικής στις φαντασιώσεις του τελευταίου οπαδού της νομοτέλειας. Σαν το τσίμπημα μιας μέλισσας στο σβέρκο ενός μετανοημένου υπνοβάτη..." Οκτώ όνειρα και ένας εφιάλτης στη ζωή και στον ύπνο μου. Γιατί ποιος ορίζει τι είναι πραγματικό και τι όχι; Σίγουρα όχι εγώ...