Έξι πόλεις με βροχή

Παράξενο, μα ξαφνικά ήθελε να τον ρωτήσει για το ραντεβού του. Φοβόταν. Ήταν η πρώτη φορά. Κι αν τον απέρριπταν; Δεν θα το άντεχε. Την αγαπούσε με πάθος. Τις νύχτες πεταγόταν από το κρεβάτι, μπορεί να φώναζε και τ' όνομά της ακόμα. Κοντοστάθηκε κάνοντας πως κοιτάζει τη βιτρίνα με τα χειροποίητα ασημικά, ώσπου να τελειώσει το διάλογο ο παράξενος διαβάτης και να κλείσει την πόρτα. "Συγνώμη. Πηγαίνω καλά για το Κάστρο;" ρώτησε τάχα δεν ήξερε. "Δύσκολο δρόμο έχεις", είπε ο άγνωστος σηκώνοντας σε αρνητική έκφραση τα φρύδια, σαν να έβλεπε κάτι μπροστά του. "Κάποτε..." έκανε χαμογελώντας λυπημένα και χάθηκε στο πρώτο σκοτεινό δρομάκι. "Κάποτε;" αναρωτήθηκε. "Τι να σημαίνει άραγε;" Έκανε ακόμα δυο βήματα και στάθηκε πάλι. "Οι σημαδεμένοι έχουν χάρισμα", του είχε πει κάποτε η μητέρα του...