Μυθιστορίες του εφήμερου

[...] Κι όμως, ειδικά για τον χώρο της λογοτεχνίας θεωρώ ότι ο κάθε γραφιάς είναι πρώτα ένας καλός ωτακουστής, μαζεύει λόγια ας πούμε στο λεωφορείο, και τα συναρμολογεί σε ιστορίες ή μαζεύει ιστορίες και τις μεταφέρει αυτούσιες ή μεταπλάθοντάς τες, κρατώντας τον πυρήνα τους ή μια παράλευρη λεπτομέρεια. Αυτό έχει συμβεί σε κάποιες ιστορίες από τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό και που οφείλονται στην αφηγηματική δεινότητα κάποιων. Πρόκειται για ιστορίες που λέχθηκαν σε διάφορες χρονικές στιγμές και με ποικίλες ευκαιρίες. Στο ερώτημα ποιες είναι αυτές φοβούμαι ότι δεν μπορώ να δώσω απάντηση. Άλλες γιατί τις αφομοίωσα τόσο που αισθάνομαι ότι υπήρξα κι εγώ μέλος των δρωμένων τους ή δημιουργός τους, και άλλες γιατί μου κίνησαν το ενδιαφέρον σαν αφορμή, σαν ένας σπινθήρας που προκάλεσε κάτι διαφορετικό απ΄αυτό που ο αφηγητής αφηγούταν. [...] (από το σημείωμα του βιβλίου)