Η αρπαγή της κούτας

[...] Το πρώτο τεύχος του "επικού" κατά την υπότιτλη ένδειξη, και επαγγελία, αφηγήματος με τη γλωσσική χλιδή, λεκτική σπατάλη, τροπική επίδειξη, αντιγραμματικό ζήλο και γλωσσογονικό οίστρο δεν είναι περίεργο ότι τελειώνει με ύμνο στη γλώσσα (λαλιά και μιλιά). Τον ύμνο, κατάφορτο από σπάνιες λέξεις, ένα πρωτοφανές δείγμα "κατάγλωττου" ποιήματος, ψάλλει υπό μορφή "νανουρίσματος" και σε τριμερές σχήμα μια κοσμική, μητρική δύναμη, η "απεραντοσύνη". Το πρώτο μέρος απευθύνεται στο συντακτικό, το δεύτερο στο μορφολογικό σύστημα και το τρίτο στο λεξιλόγιο. Στη σύνταξη, η οποία προτάσσεται κατά τα διδάγματα της νεότερης γλωσσολογίας, η "απεραντοσύνη" αποδίδει τρία χαρακτηριστικά: "σμάραγδον", "θύος" (θυμίαμα;) και "ίον" (βιολέτα ή μενεξές)· την γραμματική αποκαλεί "ρίον" (= κορυφή, βουνοκορφή;) και "μέλισμα ανεκλάλητον", ενώ για το γλωσσάρι επιφυλάσσει και περισσότερα και φωτεινότερα: "φοίβον" (φωτεινό) και "αγνό" και "επίρρυτον" (υγρό;) και "εύχυλον" (εύχυμο, ζουμερό). Η γλωσσογονία του καλού αλλά υπερφιλόδοξου ποιητή που έρχεται να προστεθεί σε παράλληλα εγχειρήματα της Μαρίας Κυρτζάκη και της Κικής Δημουλά, πείθει ότι: ο Ηλ. Λάγιος γράφοντας την "Αρπαγή της κούτας" δεν αισθάνεται ως παρωδός. Απεναντίας φιλοδοξεί, όχι απλώς να αναδείξει τη διαχρονία της γλώσσας, αλλά να μορφώσει ένα είδος παγχρονικής "εσπεράντο" της ελληνικής. (Ανδρέας Μπελεζίνης, εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"/ ένθετο "Βιβλιοθήκη", 3.12.2004)