Χρυσοβαλάντη και Ονούφρης

Η Ιωάννα τούς έβλεπε με ζήλια, αυτή δεν τολμούσε να μπει στη θάλασσα Νοέμβρη μήνα, τα παιδιά κάνανε μακροβούτια, τινάζονταν, σκίζανε το νερό αγκαλιασμένα και χαίρονταν την ξέφρενη ανεμελιά τους, αγγίζονταν, θωπεύονταν, κολλούσαν τα σώματά τους και μετά αποχωρίζονταν, για να σμίξουν πιο πέρα, δύο αστραφτερά θαλάσσια πλάσματα, δύο δελφίνια ερωτευμένα, κι όταν χόρτασαν παιχνίδι, ξάπλωσαν στον βράχο και κοιμήθηκαν πλάι στη γυναίκα, όταν εκείνη ξύπνησε, τα παιδιά την αγκάλιαζαν, το ένα από τη μία μεριά, το άλλο από την άλλη, γέρνοντας στους ώμους της, τα κοράλλια των μαλλιών τους στάζανε αλάτι, και ένιωσε μια συγκίνηση από την αναπάντεχη τρυφερότητα, μετά κουλουριάστηκαν και πήραν τη στάση εμβρύου, και συνέχισαν να αναπνέουν απαλά, το καθένα στον δικό του αμνιακό σάκο, μέσα στην κοιλιά της. Η Χρυσοβαλάντη και ο Ονούφρης, ένα ζευγάρι εφήβων διδύμων, εκπληκτικής ομοιότητας και ιδανικής αυτάρκειας, δοκιμάζουν τα όρια της σχέσης τους και δοκιμάζονται στο σκληρό περιβάλλον της αγροτικής κρητικής επαρχίας. Ο μόνος δρόμος ανοικτός προς την επιθυμία είναι η μεταμόρφωση. Δεξιοτεχνική αφήγηση, ορμητικός ρυθμός, ποιητική διαφάνεια, σασπένς και συγκίνηση, λογοτεχνία όπου το αποτρόπαιο μετουσιώνεται σε λυτρωτική ομορφιά στη μυστική γιορτή της ανάγνωσης.