Ορνός

Σκεπάζω τις σκέψεις μου. Σαν το ζυμάρι θα φουσκώσουν, θα δώσουν αναμνήσεις που θα μοντάρουν τα πλάνα ενός διαχρονικού παλιμπαιδισμού. Περίεργο πράγμα. Δεν έφυγα ποτέ, λίγα ήταν τα ταξίδια μου, τα μάτια του νου μου ήταν πάντα ανοιχτά και τα πανιά της ψυχής μου με οδηγούσαν εκεί που ποθούσα, για λίγο όμως, ίσα που έπιανα λιμάνια και άλλαζα σταθμούς. Ένας ξελιγωμένος νόστος με έσερνε πάλι πίσω στο χωριό, στις γειτονιές και στον Όλυμπο που πάντα «περιφρονούσα».