Σαν παλιό παραμύθι

Για τα παιδιά του φθινοπώρου, της θάλασσας, του παραμυθιού και του ονείρου. Για τις πατρίδες της καρδιάς. Για ό,τι περισσότερο στη ζωή μου αγαπώ. «Ποιος τραγουδά τόσο όμορφα;» αναρωτήθηκε, ανοίγοντας το παράθυρο του δωματίου του. Κοίταξε δεξιά-αριστερά γεμάτος περιέργεια. Μόνο το κύμα της θάλασσας έβλεπε και το φως του φεγγαριού. Δε φαινόταν να υπάρχει κάποιος εκεί κοντά. Γυναίκα να ’ναι ή νεράιδα τούτο το πλάσμα με τη θεϊκή φωνή; σκέφτηκε και χαμογέλασε αμέσως για τη σκέψη του. «Aχ Τζιάκομο! Τζιάκομο! Πού ακούστηκε νεράιδα τη σημερινή εποχή;» σχεδόν μάλωσε τον εαυτό του. Ένα παράξενο τραγούδι, ένας ποιητής ονειροπόλος, ένα ταξίδι-προσκύνημα. Αντρέας, Τζιάκομο, Πιέτρο, Λεωνόρα… Ψυχές που περιπλανιούνται ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες, όνειρα κι αλήθειες που γίνονται ένα. Γιατί μερικές φορές η αλήθεια είναι το ίδιο το όνειρο.