Δύο μυθικά αφηγήματα

Από τη μοιραία εκείνη γιορτή της Αγίας Αθανασίας, η μητέρα έμεινε βουβή για τρία ολόκληρα χρόνια. Ξεχνιόταν ακίνητη κοιτάζοντας επίμονα το κενό, σαν κάτι το ιδιαίτερα αξιόλογο, που όμως της ξέφευγε και μάταια προσπαθούσε να το ξαναθυμηθεί. Αν συλλάβιζε κάτι, ήταν μόνο τα δάκρυα. Στο κεφάλι της το μαύρο εκστατικό μαντήλι. Και στην εκκλησιά το καλοζυμωμένο πρόσφορο και τα αγιωτικά λόγια του Σαββάτου. Και προπάντων εκείνο το αρχικό "Ευλογητός ει..." της τελετής, που επαναλαμβάνεται βαθιά πληγωμένο, πριν από κάθε μυστήριο ζωής ή θανάτου, δίχως όμως να μπορεί να αποφύγει το αναπόφευκτο, στην κάθε εκδήλωση χαράς ή θλίψης. Και πάνω στο πρόσφορο, γύρω από το κυκλικό ανάγλυφο του "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ", υπήρχαν οι εννιά μικρές τρύπες - θα τις έχετε προσέξει. Είναι καμωμένες από ασημένια βελόνα, και συμβολίζουν τις πληγές του μαχόμενου ανθρώπου, ενώ οι αμύητοι πιστεύουν πως τις φτιάχνει ο φούρναρης για να μη σκάσει το προζύμι.