Διηγούμαι

"Αμετανόητος εραστής της γης που με γέννησε. Έστω κι αν η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη, αυτή και άλλη τόση θα είναι και θα παραμείνει η δική μου, μεγάλη γειτονιά. Ο δικός μου τόπος. Ρούχο κατάσαρκα στο κορμί μου. Παλιό κι αγαπημένο." Αυτή η επιγραμματική πρόταση, περικλείει όλη τη φόρτιση του Νίκου Παγώνη, αυτήν που οπλίζει την πένα του κάθε εβδομάδα για να γράψει τα μικρά αφηγήματά του, άλλοτε εμπνευσμένα από τη γενέτειρα, άλλοτε πασπαλισμένα από νοσταλγία, άλλοτε γραμμένα λόγω επικαιρότητας. Όλες, μα όλες, οι ιστορίες του Νίκου Παγώνη που έχουν ανθολογηθεί σε αυτό το βιβλίο, παντρεύουν το χθες με το σήμερα, γεφυρώνουν το παρελθόν με το παρόν, δίνουν το χέρι στην κατάκτηση της προσωπικής γαλήνης, όχι μόνο του ίδιου αλλά και του αναγνώστη που μοιραία ταυτίζεται, αναπολώντας, καταγράφοντας, ισορροπώντας ανάμεσα στις αναμνήσεις και το αμείλικτο παρόν. (Ιουστίνη Φραγκούλη - Αργύρη, από τον Πρόλογο)