Ένας κόσμος χωρίς εσένα...

Όλα γυρνούσαν στο μυαλό του, ξανά και ξανά. Δεν μπορούσε να ξεχάσει... Πώς άλλωστε να ξεχάσεις την ίδια σου τη ζωή; Πώς μπορείς να σβήσεις τόσες στιγμές και τόσα αισθήματα που χαράχτηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή σου; Εικόνες... λόγια... στιγμές... συναισθήματα... όλα ήταν εκεί... στο μυαλό και στην καρδιά του. Και τα έγραφε όλα... Από φόβο μήπως με το πέρασμα του χρόνου ξεχαστεί κάτι; Από ανάγκη να τα πει κάπου... να τα βγάλει από μέσα του; Μήπως για ν' απαλύνει λίγο τον πόνο, που του προκαλούσε η έλλειψή της; Ή μήπως γιατί βαθειά μέσα του ήλπιζε ότι ίσως βρεθεί κάποια στιγμή ο τρόπος να τον ακούσει και να ξαναγυρίσει κοντά του; Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε το γιατί... Ήξερε μόνο, ότι ήθελε να γράφει για εκείνη, κάθε στιγμή που μια εικόνα, ένα τραγούδι ή ένα τυχαίο γεγονός, τον γυρνούσε ξανά κοντά της...