Θαμπές φωτασπίδες

Η Μαρία Λάμπρου είναι ο άνθρωπος της αδιάκοπης αναζήτησης. Η αναζήτηση η ίδια την εμπνέει !Αμφιταλαντεύεται, μα τελικά βαστάζει τον αβάστακτο αγώνα, έστω με αντοχή που ανασαίνει βαριά, μέσα απ’ τα σκοτάδια ενός κόσμου δυνάστη. Δεν την τρομάζει το σκοτάδι, το θεωρεί αναγκαία χρήσιμο-αν όχι ελκυστικό- γιατί μέσα απ’ αυτό θα βγει στο φως ν’ αναγεννηθεί. Ξεφεύγει από φράσεις παγίδες, από φωνές της ανυπεράσπιστες, αλλά αποδέχεται τη μυστηριακή γοητεία της μοναξιάς. Περπατά τη ντροπή χωρίς πυξίδα, έχοντας ως πυξίδα της τα «σ’ αγαπώ». Ζωή δεν είναι να πας από φως σε φως, ή απ’ το ένα σκοτάδι με απάθεια στο επόμενο μοιραίο σκοτάδι. Ζωή, κατ’ ουσία, είναι το να δίνεις προσωπική μάχη να μεταβείς απ’ το σκοτάδι στο φως για ν’ αναβαπτιστείς, εκεί όπου θα γνωρίζεις την ελευθερία μετά από τη μάχη, τον έρωτα ως δώρο, όπου έχεις «γνώθι σαυτόν», που λίγο τον γνώριζε μες στο σκοτάδι και στην πλάνη όπου ζούσες. Πέρα από τις πολύχρωμες εντυπώσεις, αναζητεί το προπύργιο της αυτογνωσίας. Εκεί φυλάει μια προσδοκία, «μια αβέβαιη συνάντηση στη γωνιά μιας αιωνιότητας» για να γίνει μέρος της. Κάποτε νιώθει ασαφή τον βαθύ προορισμό της. Ωστόσο, γνωρίζει πως η ηχώ αποσυντίθεται στο διηνεκές, και τολμά να κάνει ηρωική έξοδο για να δικαιώσει το μεγαλείο της ηχώς. Επιπλέον, κηδεύει στην απεραντοσύνη τον άδοξο μα σαγηνευτικό έρωτα του Ορφέα. Καταλήγει στοχαστικά: «ελεγεία στιγμών ο θάνατος ̸ πόνος απτός, παφλασμός του αδίκου ̸ χαρές αφορισμένες, ελπίδες εξοστρακισμένες ̸ ανυπαρξία». Η αναζήτηση του φωτός είναι ο σκοπός, και συνεχίζει. Δρ Ιωσήφ Σ Ιωσηφίδης Πρόεδρος Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου