Χρονικό φιλίας

«... Αλλά η περίπτωση του Μίλλερ ήταν διαφορετική. Έφτασε η φήμη του σ' εμάς διαμέσου ενός Άγγλου συγγραφέως, φίλου της Ελλάδος, που μας εγνώριζε καλά και που κατά κάποιον τρόπο ταυτιζόταν μαζί μας. Ο ποιητής και συγγραφεύς Λάρυ Ντάρελ, που από χρόνια ζούσε στην Ελλάδα, μας τον παρουσίασε ξαφνικά, με τα δύο διφορούμενα χαρακτηριστικά του, τους σεξουαλικούς του άθλους και τη μεταφυσική δίψα του. Ο Μίλλερ ήταν σαν να έσερνε πίσω και τριγύρω του ένα είδος μαγνητικού πεδίου που σε κάθε άγγιγμα έβγαζε σπίθες. Αντίθετα από άλλους φιλέλληνες, ο Μίλλερ αυτοπυρπολήθηκε με άμεσο ενθουσιασμό, χωρίς λογοκρισία και έλεγχο, αγκάλιασε τον Γιώργο Κατσίμπαλη, που τον καθοδηγούσε επιδέξια και που τον έκανε να γνωρίσει μερικούς από τους σκόρπιους διανοούμενους. Έγινε έτσι ένα είδος «Φιλικής Εταιρείας», που πλήθαινε ο καθένας φέρνοντας τους φίλους του. Τον Σεφέρη, τον ποιητή και ναυτικό Αντωνίου, το γιατρό Θ. Στεφανίδη, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, μεταξύ άλλων...» Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας