Υπατία

Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (απόσπασμα 3ο) Η νύχτα υποχωρούσε, κι όμως δεν είχε ακόμη ξημερώσει. Τα πόδια της βάδιζαν τώρα γρήγορα στην σιωπηλή, λεία ανωφέρεια. Η παγωνιά λόγχιζε τ' αυτιά της. Πού πήγαινε; Δεν ήξερε. Κοντοστάθηκε. Ο ουρανός της φάνηκε ένας συμπαίκτης παραπλανητικός. Ορίστε, είχε μπήξει πύρινες σφήνες στο κυρτό του κρύσταλλο για να'χει να θεάται το κονισαλεό ον. Τι ασφυκτική αφοσίωση! Το παρατηρούμενο αλλάζει μαζί με τον παρατηρητή. Κι αυτή η καταραμένη αιτιότητα;