Αχιλλέας ΙΙ

Η μυθολογία συναντά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Η ομοιότητα που υπάρχει στη ζωή του σύγχρονου Αχιλλέα από το Θησείο μ' εκείνη του μυθικού ήρωα αποτελεί τη βάση της προβληματικής του έργου. Ο Αχιλλέας, είναι ένα τραγικό δημιούργημα. Μια αλληγορία, μια παρωδία της ύπαρξης. Παράλογη έκφραση στο τραγικό της ανθρώπινης παρουσίας και έλλειψης ουσιαστικής συμμετοχής στο λογικό ξετύλιγμα των γεγονότων. Όλα στο χώρο του είναι τοποθετημένα στο δίπολο: παρουσία-απουσία, ύπαρξη-ανυπαρξία, θάνατος-αιωνιότητα. (Αγωνία που οροθετεί τη μεταφυσική μας ερημιά). Ο ήρωας, πλάσμα αξιολύπητο, μπροστά στον... καθρέφτη (μας) πληρώνει την αιωνιότητα της ύπαρξης... με ασήμαντες εκφράσεις, μιζέρια, σαρκασμό. Όλα αυτά, φωτισμένα όμως, με την παράξενη δική του ποίηση... Πάντα με τη λυτρωτική νοσταλγία του μύθου! Ο Αχιλλέας είναι ακόμη, ένα θεατρικό πρόσωπο που ενεργεί ενάντια στον πουριτανισμό και την αγωνία του ανθρώπου, που έδωσε σε μια οργανική λειτουργία (σεξουαλική), ηθική και νομική διάσταση. Η αιώνια ερώτηση: "Ποιος είμαι;" δεν θα βρει ποτέ, όμως, αληθινή απάντηση. Δίπλα στο φως, κολλητά στο φως, θα υπάρχει πάντα η σκιά! Γ.Π.