Θεατρικά

Η Γιουντόρα Γουέλτι το είπε: "Home is the most dangerous place", που πάει να πει... το σπίτι μας είναι το δάσος με τους λύκους. Δύσκολο να το χωνέψουμε όμως, γι' αυτό κυκλοφορούμε εκεί μέσα κατεξοχήν γυμνοί και άοπλοι. Ηλίθια, συγκινητικά ευάλωτοι. Ίσως γιατί αιώνες τώρα το σπίτι μας, λέμε, είναι το καταφύγιό μας και, ως γνωστόν, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα το πώς ονομάζουμε τα πράγματα απ' αυτό που στ' αλήθεια είναι. Ή ίσως γιατί όποιος πνίγεται δεν μπορεί να φωνάξει βοήθεια. Κάθε σχέση είναι μια μορφή αποικιοκρατίας. Πάντα κινδυνεύεις να γίνεις αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ακόμα χειρότερα: πάντα κινδυνεύεις να γίνεις εσύ ο εκμεταλλευτής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κανένα ζωντανό πλάσμα δεν είναι ενικό βέβαια. Πολλαπλοί είμαστε. Μια ομάδα ανεξάρτητων όντων -συχνά εχθρικών μεταξύ τους- που συγκατοικούν κάτω απ' το ίδιο δέρμα. Αυτή την κοφτερή πολλαπλότητα ήθελα να αποτυπώσω γράφοντας για το θέατρο. Να μιλήσω για στόματα που σε καταβροχθίζουν ευκολότατα, γιατί εσύ πλησιάζεις περιμένοντας το φιλί τους. Αυτό που έκανα και ως πεζογράφος με λίγα λόγια.