Σ' εσάς που με ακούτε

Παλιό βερολινέζικο σπίτι που επινοικιάζεται -υπάρχει κι ένα πιάνο με ουρά. Σκάλες που οδηγούν επάνω. Έπιπλα παλιά αλλά με φθορά (όχι υπερβολική, απλώς πατίνα χρόνου). Υπάρχουν τεράστια πανώ με συνθήματα επάνω όλων των ειδών και αποκλίσεων που δείχνουν την πολυσημία των συμμετεχόντων σε κάποιο φεστιβάλ. Άγρια αντιεξουσιαστικά συνθήματα αλλά και φιλειρηνικά. Οικολόγοι, παλαιοκομμουνιστές, φιλελεύθεροι, ακόμα και νεοφασίστες. Η σκηνή είναι άπλετα φωτισμένη. Μένει άδεια ίσα που να προλάβει ο θεατής να διαβάσει τα πανό. "[...] Κανένα έλεος για μας που αιώνες ολόκληρους βασανιστήκαμε, συρθήκαμε σε άσκοπους πολέμους, σε επαναστάσεις, νικήσαμε και νικηθήκαμε. Εμείς... Οι αισθηματικοί άνθρωποι. Οι ευσυγκίνητοι, οι άπληστοι για ζωή. Εμείς. Οι αφύλακτοι αριστοκράτες της Ιστορίας. [...]" (απόσπασμα από τη σκηνική περιγραφή και από το κείμενο του έργου)