Ο Νταβέλης στο Σικάγο

Η πρώτη παράνομη πράξη της ζωής μου έγινε όταν έφερα μια Κυριακή πρωί από ένα μακρινό περίπτερο, την "Αυγή" τυλιγμένη με την "Ακρόπολη". Εκεί γνώρισα και τον πρώτο μου ληστή, τον Τσακιτζή. Δεκαετία του '60 όλα αυτά, γειτονιές με βασιλικούς, ανοικτές αυλόπορτες και σκόρπιες συζητήσεις των μεγάλων για κάτι τεντιμπόηδες. Γρήγορα όμως όλα άλλαξαν και αλλάζουν. Η Καλιφόρνια του '50 του Τζέημς Ελρόυ, όπως ξεπηδάει μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του -ένας δαίδαλος διαφθοράς, βίας, ανασφάλειας και ψευδαισθήσεων ευημερίας- μοιάζει όλο και περισσότερο με την Ελλάδα του σήμερα. Το γουέστερν της ανάπτυξης είναι εδώ. Αυτό το βιβλίο που ξεκίνησε το 1994 ως ένα τρισέλιδο άρθρο στις "Επτά Ημέρες" της "Καθημερινής", έγινε μια βασανιστική διαδρομή δέκα χρόνων πνιγμένη σε ένα τεράστιο όγκο εφημερίδων και περιοδικών, σε τηλεοπτικά δελτία και συζητήσεις, μαζί με ατέλειωτες ώρες μελέτης για την κατανόηση του καταγεγραμμένου παρελθόντος της βίας και της παρανομίας. Μια διαδρομή από την εποχή του Προκρούστη μέχρι σήμερα στον καιρό των νονών που δείχνουν τον τρόπο να ζεις σαν βασιλιάς σχοινοβατώντας στο κενό. Από τα άνυδρα τοπία του Φαρ - Γουέστ στα ελληνικά βουνά της Ληστοκρατίας, γιατί ο Τζέσε Τζέημς έζησε την ίδια εποχή με το Νταβέλη. Από τη Σικελία, γενέθλια γη της Μαφίας και της ιδέας ενός κράτους μέσα στο κράτος, στο Σικάγο της γενικευμένης διαφθοράς του βασιλιά Καπόνε. Στην ερώτηση "με ποιόν είσαι; Με το έγκλημα ή με τις αρχές και τη θεσμοθετημένη κοινωνία;" θα απαντούσα με τις αρχές χωρίς κανένα δισταγμό, αν και μέσα μου κάτι, όπως σε όλους σας φαντάζομαι, που μεταλλάσσεται σε νοσταλγία για τη χαμένη περιπέτεια, μας κάνει που και που να είμαστε με τους κυνηγημένους.