Σφακιώτες Λευκάδος, λίκνο καρδιάς

ΣΦΑΚΙΩΤΕΣ! ΑΧΡΑΝΤΟ ΚΟΙΤΑΡΙ… Χρόνους πολλούς ένας αντάρτης καηµός, µε φορεσιά βασιλική και Αγαµέµνονα περικεφαλή στης µισθαποδοσίας τα βήµατα, πίσω λαµπρά µ’ οδηγεί… Σφακιώτες, άγρυπνο λίκνο, βόλι στην καρδιά, της ποιήτρας µου ανάσας σφαχτή µαχαιριά! Ευχαριστίες, σ’ όσα µε φίλεψες καλούδια τρανά, σ’όσες πνοές στα στήθια µου φύτρωσες δηµιουργήστρες φωτιές, φωτιές ανταρσίας στον κόσµο του νου… Νόστιµον ήµαρ! Ο γυρισµός καρτερά… Aπό οργή θεού µαρµαρωµένη φαντάζει η µικρή µου αυλή, µ’ αλαφροκρούει τις παγάδες ο Ήλιος… Ηλιόρηγας ! Τις ραψωδίες των ανθώνε κινά, όσες παφλάζουν σαν ουράνιες µελωδίες, του Υµέναιου τραγούδια αρχινάν… Στου Γενάρη τα µέσα τρελό χορό κινείστε θεϊκές µυγδαλιές! Φωτίτσες ανθείτε, απάρθενες και λαύρες στου ζόφου τα σπαθάτα γκρεµνά! Στα σέπαλα µηνύµατα σωκλείστε… Εδώ η αντρειά, στο φως παραστάτης, στην αφρισµένη µου γη ουράνια φτερά...