Καιρός

Τι μπορούμε να ελπίσουμε για το μέλλον; Πώς είναι δυνατός ένας καλύτερος κόσμος; Αντιμέτωπη με τους προβληματισμούς μιας πλειάδας θεωρητικών γύρω από αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα, η συγγραφέας διαπιστώνει ότι αποτελούν λίγο ως πολύ εκφάνσεις μιας αδέσμευτης σκέψης σε συνεχή αναμέτρηση με τον εγκαθιδρυμένο λόγο και με το καθεστώς υποτέλειας που αναπαράγει η ισχύς του. Από την πλευρά του, το καθεστώς ισχύος και υποτέλειας που εγκαθιδρύει το σύστημα είτε ακυρώνει τέτοιους προβληματισμούς, με την αφελή πεποίθηση ότι η έκβαση του παρόντος συμπίπτει με το τέλος της Ιστορίας, είτε τους ανταλλάσσει με ψευδο-βεβαιότητες (εκσυγχρονισμός, ανάπτυξη) που επιταχύνουν την αποδιάρθρωση του συστήματος. Σ' αυτή την κρίσιμη χρονική στιγμή περισυλλογής και αποφάσεων που συστήνει τον δικό μας Καιρό, η προβληματοποίηση θεμελιακών φιλοσοφικών ερωτημάτων διασαφηνίζει τη δυνατότητα μετάβασης σ' ένα καθεστώς ουσιαστικής δημοκρατίας. Με την παρέμβαση της Κριτικής και της θεωρίας προς αυτή την κατεύθυνση, ο νομιμοποιητικός ρόλος της ανεξέταστης τεχνοκρατικής επιστήμης μεταβιβάζεται σε μια (μη ισχύουσα ακόμη) σκεπτόμενη επιστήμη, όπου τεχνογνωσία και αυτογνωσία τροφοδοτούν, αντί να αποκλείουν, η μια την άλλη. Εδώ, η αντίκρουση στην οντολογία της κυριαρχίας, φαίνεται να είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την εννόηση του δυνατόν-είναι ως μη-είναι-ακόμη και για την πραγμάτωση του. Δοκίμια για τους: Irigaray, Deleuze, Kristeva, Heller, Arendt, Laclau, Lyotard, Agamben, Rorty, Παπαϊωάννου, Baudrillard, Wallerstein.