Για ένα διαλεκτικό αντι-ρεαλισμό στον κινηματογράφο

Το σύντομο αυτό δοκίμιο είναι περισσότερο το αποτέλεσμα μιας έρευνας πάνω σ' ένα θέμα που με απασχολούσε καιρό τώρα, και λιγότερο η έκφραση προτότυπων θεωρητικών αρχών πάνω στον κινηματογράφο. Από τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και μετά παρατηρείται σε διάφορες χώρες - Αγγλία, Γερμανία, Αμερική, Γαλλία, κ.ά. - ένα ευρύ φάσμα θεωρητικής και πρακτικής δουλειάς, το οποίο με έμφαση επιχειρεί να επανατοποθετήσει τον κινηματογράφο πάνω σε υλιστικές αρχές· σε φιλμικές υλιστικές αρχές στη διαδικασία της παραγωγής. Η υπόθεση αυτή όμως μας φέρνει πίσω στις πηγές. Κι αυτό που θα κάνω εδώ, το ένα από τα δύο μέρη της έρευνας, είναι να δείξω πως λίγα χρόνια μετά την πρώτη δημόσια παράσταση των Λυμιέρ, από τότε δηλαδή που ο κινηματογράφος περνάει καθαρά πια στα χέρια της αστικής τάξης κι αποκτάει τη μορφή του εκβιομηχανοποιημένου καταναλωτικού προϊόντος έτσι όπως όλοι γνωρίζουμε τον κινηματογράφο σήμερα, η πορεία της "εξέλιξής" του στηρίχθηκε σε συγκεκριμένες αισθητικές αρχές που επίμονα προσπάθησαν ν' αποκρύψουν κάθε στοιχείο ή ένδειξη που θα μπορούσε ν' αποκαλύψει την υλική του φύση, τις διαδικασίες της υλικής παραγωγής κάθε κινηματογραφικής ταινίας. [...]