Θεωρία του κινηματογράφου

Η ειλικρίνεια επιβάλλει να προειδοποιήσω τον αναγνώστη ότι το βιβλίο που κρατάει στα χέρια του δεν περιέχει όλα όσα ενδεχομένως περιμένει αυτός να του δώσει. Παρακάμπτει το κινούμενο σχέδιο και αποφεύγει να θίξει προβλήματα χρώματος. Επίσης δεν διαπραγματεύεται ορισμένες πρόσφατες εξελίξεις και προεκτάσεις του κινηματογράφου. Χωρίς αμφιβολία όμως υπάρχουν κι άλλες παραλείψεις· μερικά θέματα μάλιστα, που στα περισσότερα συγγράμματα γύρω από τον κινηματογράφο παίρνουν πολύ μεγάλες διαστάσεις, τοποθετούνται σε δεύτερη μοίρα ή και δεν εξετάζονται καθόλου. Αλλά ο αναγνώστης δεν θ' αργήσει ν' ανακαλύψει μόνος του αυτά τα κενά -αν είναι κενά. Τότε όμως με τι ασχολείται αυτό το βιβλίο; Αποκλειστικό αντικείμενό του είναι η μαυρόασπρη ταινία, όπως εξελίχθηκε από τη φωτογραφία. Ο λόγος που περιορίζομαι σ' αυτό το θέμα είναι μάλλον προφανής: επειδή ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο πολύ περίπλοκο, η καλύτερη μέθοδος για να διεισδύει κανείς στον πυρήνα του είναι ν' αντιπαρέλθει, τουλάχιστον προσωρινά, τις λιγότερο ουσιώδεις ιδιότητες και παραλλαγές του. Σ' ολόκληρο το βιβλίο εφαρμόζω αυτή την υγιή αρχή. Κι εδώ που τα λέμε, είναι τάχα το πεδίο που καλύπτεται έτσι τόσο περιορισμένο; Από τις πρώτες ταινίες του Λυμιέρ ως την "Καμπίρια" του Φελλίνι, από τη "Γέννηση ενός έθνους" ως το "Απαρατζίτο" και από το "Ποτέμκιν" ως το "Παϊζά", σχεδόν όλες οι σημαντικές κινηματογραφικές επιτεύξεις έγιναν σε μαυρόασπρο φιλμ και στο παραδοσιακό φορμά. Με λίγα λόγια, το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να φανερώσει στον αναγνώστη την εσώτερη φύση της κινηματογραφικής ταινίας. Αν πετυχαίνει έστω και εν μέρει αυτόν τον σκοπό, όπως τολμώ να ελπίζω ότι συμβαίνει, τότε φυσικά πρέπει αν εφαρμόζεται σ' όλα τα στοιχεία και παράγωγα αυτού του μέσου. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)