Η γυναίκα στον Ηρόδοτο: Μυθοπλασία και πραγματικότητα

Ο Ηρόδοτος μιλά για τις γυναίκες χαμηλόφωνα. Διαχέει το μήνυμά του με μετριοπάθεια και διακριτικότητα. Οι εξαιρέσεις είναι λίγες και τις επιχειρεί εκεί όπου η αγριότητα, η βιαιότητα, η εκδικητικότητα, με λίγα λόγια η άλογη φύση της βαρβαρότητας πρέπει να καταδικαστεί ηθικά και συνειδησιακά. Ακόμα και τότε όμως η φωνή του δεν συνιστά ισχυρό σάλπισμα, αλλά πεπαιδευμένο ύμνο στην αξία του μέτρου, της φρόνησης και των κανόνων της πολιτισμένης διαβίωσης. Οι γυναίκες, στο ηροδότειο έργο, ανήκουν -ως όντα- σε έναν κόσμο σκοτεινό και ανεξέλεγκτο. Ο Ηρόδοτος, με έναν εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο και σχεδόν "αθόρυβα" κατορθώνει και παράγει ιδεολογία. Ο τρόπος θέασης του κόσμου που προτείνει πάνω στο ζήτημα των ισορροπιών ανάμεσα στα δύο φύλα, στην ουσία συνιστά και διαχέει προπαγάνδα. Η διάδοση των συγκεκριμένων αντιλήψεων αποτελεί τον θεμέλιο λίθο, τόσο της συγκεκριμένης μορφής της πατριαρχίας, όσο και της συγκεκριμένης μορφής του κράτους. Είναι γνωστό εξάλλου πως οι κυρίαρχες τάξεις στην αρχαία Ελλάδα ουδέποτε θέλησαν να προβούν στην παραμικρή παραχώρηση προς τους "φυσικούς" τους αντιπάλους: κατώτερες τάξεις και γυναίκες.