Το κουτσό

Το 1963, όταν δημοσιεύεται το "Κουτσό", ο Χούλιο Κορτάσαρ πλησιάζει τα πενήντα. Έχει ήδη δημοσιεύσει μια νεανική συλλογή ποιημάτων ("Presencia"), μερικές συλλογές διηγημάτων ("Los Reyes", "Bestiario", "Final del juego", "Los Armas Secretas"), κι ένα πρώτο μυθιστόρημα ("Los Premios"). Το έργο του Κορτάσαρ παρουσιάζει ορισμένα χαρακτηριστικά που είναι λίγο ως πολύ κοινά σε όλους τους σύγχρονους λατινοαμερικανούς ομότεχνούς του. Αφομοιώνει μ' έναν τελείως φυσικό τρόπο τις ανανεωτικές τεχνικές του σύγχρονου μυθιστορήματος και συνδυάζει τη δημιουργική φαντασία με το ρεαλισμό. Διαφέρει όμως, γιατί από το έργο του απουσιάζουν σχεδόν παντελώς το μπαρόκ και ο μαγικός ρεαλισμός, αλλά και γιατί ο Κορτάσαρ ασχολείται κυρίως με τα προβλήματα των ανθρώπων που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Το "Κουτσό" δεν αφηγείται μια ιστορία ξένη προς το συγγραφέα· το υλικό του είναι εν μέρει αυτοβιογραφικό και ο Κορτάσαρ έχει πει: "Αν δεν έγραφα αυτό το βιβλίο εκείνη την εποχή, μάλλον θα έπεφτα στον Σηκουάνα". Το "Κουτσό" θεωρείται από ορισμένους δύσκολο βιβλίο, φιλοσοφικό και μεταφυσικό, εκείνο όμως που κυρίως το χαρακτηρίζει είναι το χιούμορ. Δημιουργήθηκε με τη φιλοδοξία να είναι ένα μυθιστόρημα που θα συμπεριλαμβάνει τα πάντα, ένα βιβλίο που θα είναι πολλά βιβλία. Σύμφωνα με τον Κάρλος Φουέντες, "Δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα, αλλά το κουτί της Πανδώρας". Πέρα από την ιστορία που αφηγείται, θέτει πάρα πολλά προβλήματα, υπαρξιακά και αισθητικά. Είναι ένα έργο που διαπνέεται από τον άνεμο της δημιουργικής ελευθερίας. [...] (από την εισαγωγή του μεταφραστή)