Ay, Carmela!

ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Ωραία, και εκείνος ο σύλλογος…; ΚΑΡΜΕΛΑ: Ή ό,τι είναι, τέλος πάντων… Έτσι, για να θυµόµαστε. ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Τι εννοείς; ΚΑΡΜΕΛΑ: Να· για να διηγούµαστε όλα όσα συνέβησαν, και γιατί, ποιος έκανε αυτό, τι είπε ο άλλος… ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Και για ποιον λόγο; ΚΑΡΜΕΛΑ: Για να µνηµονεύουµε τα πάντα. ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Σε ποιον; ΚΑΡΜΕΛΑ: Σε εµάς… και σε όσους θα έρθουν… ΠΑΟΥΛΙΝΟ: (Μετά από µια παύση) Να µνηµονεύετε τα πάντα… ΚΑΡΜΕΛΑ: Ναι, να τα φυλάξουµε… Γιατί οι ζωντανοί, όταν έχετε γεµάτη την κοιλιά και φοράτε γραβάτα, ξεχνάτε τα πάντα. Και υπάρχουν πράγµατα που… ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Το λες για εµένα; Πιστεύεις ότι έχω ξεχάσει κάτι; ΚΑΡΜΕΛΑ: Όχι, δεν το λέω για εσένα… Αν και, ποιος ξέρει… Άσε τον χρόνο να περάσει και τότε ξαναµιλάµε… ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Τότε ξαναµιλάµε… Πότε; ΚΑΡΜΕΛΑ: Καλά· που λέει ο λόγος. (Επικρατεί µια σιωπή. Χάνονται και οι δυο στις σκέψεις τους, σαν σε διαφορετικά πεδία)