Αναζητώντας τον Ουίλλιαμ

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που ένας δραματουργός, αποφάσισε να παραδώσει στο ευρωπαϊκό κοινό, μερικές εμπειρίες του από το θέατρο που ήξερε να κάνει. Ναι, πέρασαν αρκετοί αιώνες από τότε… ο νεαρός τότε θεατρώνης, χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της κωμωδίας, κατάφερε να μαγέψει το κοινό του… ο ιδιόρρυθμος αυτός ηθοποιός προσπαθούσε να ανταλλάξει τις υποκριτικές του ικανότητες, με χρόνο χειροκροτήματος… έτσι μεγάλωσε. Όταν αποφάσισε να γίνει ενήλικας, προσπάθησε να υποκριθεί έναν νέο ρόλο… ο ενήλικας δραματουργός, είχε πλέον ώριμη σκέψη, πολλές εμπειρίες, είχε γευθεί το άκουσμα των χειροκροτημάτων… τότε αποφάσισε να μιλήσει για τον Έρωτα. Και είναι φυσικό, για τον έρωτα να πρέπει να ανακαλύψεις έναν χώρο, που να εκπέμπει το άρωμα της αγάπης… εννοώ της αιώνιας αγάπης… να της δώσεις το πιο φημισμένο αυτοκρατορικό όνομα… ν’ αναφερθείς δηλαδή στον πλέον ερωτικό και ξακουστό λαό… ναι, οι ρωμαίοι είναι ξακουστοί και φυσικά ο Ιούλιος Καίσαρας ο πιο ξακουστός… με λίγα λόγια… ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα… και έγιναν σύμβολο. Αναζητώντας τον Ουίλλιαμ, είναι ένα κείμενο κατάθεση ψυχής… είναι μια πιατέλα με ότι καλύτερο έδεσμα θα μπορούσε να μας προσφέρει ο νησιώτης δραματουργός… και εμείς απλά πρέπει να τα γευθούμε όλα… αλλά να αφήσουμε και τον ουρανίσκο μας να εκφράσει τη γνώμη του… ήταν πολλά χρόνια στο θέατρο ο Ουίλλιαμ πριν μας προσφέρει αυτά τα κείμενα… ήταν πολλά χρόνια στο θέατρο και η Ρίτσου πριν μας προσφέρει αυτό το κείμενο… πότε ηθοποιός πότε θεατρώνης και πότε σκηνοθέτης όπως συνηθίζεται πλέον να λέγεται. Πολλά κοινά… ώστε να κάνουν κάτι μαζί, οι δυο τους και το κοινό πάντα εκεί… να το δει… να το χειροκροτήσει… οι ηθοποιοί με το ένα πόδι σ’ αυτόν και με το άλλο σ’ αυτήν… πότε εδώ και πότε εκεί… πότε στο 1600 και πότε στο 2012… μέσα σ’ ένα αρμονικό σύνολο… με κοινή έκφραση. Το σημαντικό αυτού του κειμένου όμως δεν είναι η συνύπαρξη των δυο δραματουργών, αλλά η αριστοτεχνική μετάβαση από το ένα κείμενο στο άλλο, διατηρώντας την φυσική εξέλιξη των θεατρικών καταστάσεων. Η επιλογή των χαρακτήρων, των αποσπασμάτων και των έργων έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε η θεατρική παράσταση να διακρίνεται για τη συνοχή της κάνοντας την απλά… απολαυστική. Αυτό που διακρίνουμε στο συγκεκριμένο κείμενο, είναι η ύπαρξη εκείνων των στοιχείων -που ο ισπανός δραματουργός Φεδερίκο Γαρθία Λόρκα, αναφέρει στο θεατρικό του έργο Το κοινό- της υποκειμενικής πραγματικότητας που αναδύονται από τον δραματουργό και δημιουργούν τα αληθινά θεατρικά έργα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τις ψευδοφανείς συμβατικές παραστάσεις.