Προτιμώτερον το όνειρον από το μηδέν

Στις 27 Φεβρουαρίου 1901, στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου, ενώπιον λίγων επίλεκτων προσκεκλημένων, ο άρτι αφιχθείς εκ Βιέννης Κωνσταντίνος Χρηστομάνος διακήρυξε την ίδρυση ενός καλλιτεχνικού θεάτρου που θα ακολουθούσε τις σύγχρονες ευρωπαϊκές αντιλήψεις, τόσο σε επίπεδο πολιτικής δραματολογίου όσο και σκηνοθεσίας. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, η Νέα Σκηνή, όπως ονομάστηκε ο θίασος, έδωσε τα θεατρικά της διαπιστευτήρια στο αθηναϊκό κοινό. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Χρηστομάνος θα αποσυρθεί από την καλλιτεχνική διεύθυνση του θιάσου. Από την εκφώνηση του εισηγητικού λόγου μέχρι την τελευταία αυλαία του θιάσου, την άνοιξη του 1906, μια μεγάλη αλλαγή συντελέστηκε στο νεοελληνικό θέατρο, τόσο σε θέματα οικονομικής και διοικητικής οργάνωσης όσο και σε ζητήματα καλλιτεχνικού, εικαστικού και σκηνοθετικού ύφους. Η Νέα Σκηνή ιδρύθηκε σε μια καθοριστική καμπή για το ελληνικό θέατρο. Κατορθώνει να μπολιάσει δημιουργικά τα επιτεύγματα των προηγούμενων γενιών, ανανεώνει τις θεατρικές πρακτικές και ανοίγει νέους δρόμους στο σκηνικό γίγνεσθαι, οι οποίοι θα επηρεάσουν σε βάθος τις εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν και προλειαίνει το έδαφος για την έλευση του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Ο Ιεροφάντης της διονυσιακής θυμέλης προσέφερε στην ελληνική επαγγελματική σκηνή έναν ναό του Ωραίου, κυρίως όμως την ώθηση που χρειαζόταν για να κυνηγήσει το όνειρο...