Η μάχη των Λεχαινών

Τασούλα, Τασούλα, Τασούλα! Με αφάνταστη χαρά "μιλώ" σήμερα μαζί σου, γιατί εμείς, τα παιδιά εκείνου του καιρού μας είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή της ζωής μας. Το παρελθόν μου ποτέ δεν εγκατέλειψα, δεν το αρνήθηκα, δεν το απέρριψα. Όπως άλλωστε και αυτό έκανε το ίδιο σε μένα. Ζω με τη συντροφιά μου και προσπαθώ, πολλά χρόνια τώρα, να αποτυπώσω τούτο στο χαρτί. Και έχω καταφέρει, για δική μου ικανοποίηση, απολογισμό των όποιων γεγονότων κ.λπ. Κάθε φορά που μυρίζω γαρύφαλλο ζω τη φρίκη της ομαδικής κηδείας της 8/6/1948 -και είναι χρόνια 66- και μυρίζω τη μυρωδιά των γαρυφάλλων και του σαπισμένου αίματος των παρατεταγμένων νεκρών, στην εκκλησία τον Άη Δημήτρη. Ας είναι! Φρικτό, αλλά αληθινό. Θυμάμαι όμως και την ανέμελη παιδική μας νιότη, που χάσαμε πια. Γράφω σε κίτρινο χαρτί, γιατί πια η ζωή μας είναι σαν τα ριγμένα στη γη κιτρινισμένα πλατανόφυλλα του Νοέμβρη. Με ευχές για καλά υπόλοιπα της ζωής μας χρόνια. Νίκος Οικονομόπουλος