Ένας αποκατεστημένος κόσμος

Πρότυπο του Χένρυ Α. Κίσσινγκερ υπήρξε ο Μέττερνιχ και αντίθετα με ό,τι γενικώς πιστεύεται ο Μέττερνιχ· καθόλου δεν διαφωνούσε με τις αρχές των Φιλοσόφων που προετοίμασαν τη γαλλική επανάσταση. Απλώς δεν ήθελε η εφαρμογή αυτών των αρχών να θίξει τα συμφέροντα του κοινωνικού στρώματος στο οποίο ανήκε. Έτσι, μπορεί να θεωρηθεί χαρακτηριστικό εκείνο που κάποτε είπε για τον μεγάλο του αντίπαλο τον Έλληνα, τον Ιωάννη Καποδίστρια: Σε όλον τον κόσμο, είχε διευκρινίσει ο Μέττερνιχ, υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων, που συγκρούονται μεταξύ τους, εκείνου και ο δικός του. Ποιος είναι ο δικός του; Ο άνθρωπος ο οποίος, αφού τίποτα δεν είναι γνωστό για τον "άλλο κόσμο", σε τέτοιο βαθμό αποδέχεται "τούτον εδώ" ακριβώς όπως είναι, ώστε να φτάνει στο σημείο ύπουλα, πονηρά, να μάχεται για να ματαιώσει κάθε προσπάθεια βελτίωσης. Αυτή άλλωστε υπήρξε και η όλη πολιτική τού Κίσσινγκερ, που, στην ουσία, μόνο καταστροφές προκάλεσε. Αντίθετα, οι Καποδίστριες πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι όχι στατικός αλλά σε κίνηση· άρα σκοπός της πολιτικής είναι να δώσει στην κίνηση αυτήν τη σωστή κατεύθυνση και, ει δυνατόν, να την επιταχύνει. Να γιατί ο Ιωάννης Καποδίστριας, αν και το όνομά του δεν φαίνεται στον τίτλο του ανα χείρας βιβλίου, αποτελεί πρωταγωνιστή των καταστάσεων που σε αυτό εξιστορούνται: Ένας ολόκληρος κόσμος, με τον Μέττερνιχ επικεφαλής, πάσχισε να τον εξοντώσει και, μαζί με αυτόν, να θάψει οριστικά την Ελλάδα. Αυτό οι Έλληνες συχνά το ξεχνάμε... ... Αλλά μας το θυμίζει ο Κίσσινγκερ με το βιβλίο του. Και βέβαια, το έργο του αυτό έχει σημασία όχι μόνο για τα τότε αλλά και για τα τωρινά. Πράγματι, κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τις πράξεις αυτού του ανθρώπου, που τόσα χρόνια, είτε φανερά ή κρυφά, είναι στην εξουσία, αν δεν λάβει υπόψη το θεωρητικό τους υπόβαθρο. Είναι ό,τι ακριβώς αναλύεται στο παρόν βιβλίο, ένα από τα πρώτα του Κίσσινγκερ, και, οπωσδήποτε, εκείνο όπου εμφανώς προβάλλονται οι ιδέες, η νοοτροπία και ο τρόπος δράσης του.