Την πόρτα δεν ανοίγω, όποιος και να χτυπά

Γιατί οι ομάδες που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των αλλοδαπών στην Ελλάδα εξαφανίζονται επιδεικτικά από το διδακτικό υλικό; Γιατί ούτε ένας Αλβανός; Γιατί ο αλλοδαπός σπουδαστής χρειάζεται να μάθει πως όταν φοβόμαστε να λέμε μέσα μας "Ιησούς Χριστός νικάει, κι όλα τα κακά σκορπάει", και να συμμετέχει στη σταυροφορία για τη σωτηρία του θεσμού της οικογένειας; Γιατί το πιο γλυκό όνειρο των παιδιών είναι "να μάθουν ελληνικά" και να φωνάζουν, ντυμένα τσολιαδάκια, ανάμεσα σε σημαιάκια, εκκλησίες και την πανταχού παρούσα Ακρόπολη, "Ζήτω η Ελλάδα!" [...] Μπορούμε, τελικά, "να ανοίξουμε την πόρτα"; Ίσως, αν διαπραγματευτούμε κριτικά τις κρυφές παραδοχές, αλλά και τις αποκαλυπτικές αποσιωπήσεις που χαρακτηρίζουν τα εγχειρίδια της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας. Τις φανταχτερές απουσίες και τα στερεότυπα που καταργούν την πολυχρωμία της κοινωνικής ζωής, κατασκευάζοντας έναν κόσμο όπου μπορείς να υπάρχεις ως υποκείμενο, μόνο αν είσαι εύπορος, Έλληνας και άντρας.