Η διαχείριση κρίσεων στην ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική

H διαχείριση κρίσεων είναι μία πολύπλοκη και δυναμική μεθοδολογία που απαιτεί πολυεπίπεδη προσέγγιση και κατεξοχήν πολιτικό χειρισμό. Και τούτο διότι η διαρκής αλληλεπίδραση των ασυμβίβαστων δυνάμεων που συμφύρονται σε μια κρίση συνιστούν την ουσία της πολιτικής, της τέχνης της διακυβέρνησης και της ηγεσίας. Σύμφωνα και με τη γνωστή κινεζική παροιμία, «οι καταστάσεις κρίσεων αντιπροσωπεύουν συνάμα τον κίνδυνο και την ευκαιρία». Ακριβώς σε ένα τέτοιο πλαίσιο για τους σχεδιαστές και λήπτες απόφασης της (ελληνικής) εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, η έννοια της κρίσης, με το διφυές οξύμωρο περιεχόμενο, ως νοητική διεργασία και ως πραγματιστικό (αρνητικό αλλά και της ευκαιρίας) δεδομένο, επιτάσσει τη δέουσα αντίληψη και απόφαση, με επιλογή μιας εκ των συνδηλώσεών της, του «οξέος» (ευθυκρισία) ή του «μωρού» (ακρασία). Του «μωρού» ή του «οξέος». Της οξύνοιας και όχι της οξύτητας.