Πικρό οδοιπορικό μιας μικρασιάτισσας

"Ένα πρωί, μόλις ξύπνησα, κοίταζα από το παραθυράκι μου το στρατιώτη που ήταν σκοπός. Μόλις με είδε έκανε με τα χέρια του το σήμα ''τετέλεσται''. Εγώ δεν κατάλαβα αμέσως περί τίνος επρόκειτο. Ήταν η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Κρεμάσαμε έξω από τα παράθυρά μας μαύρες σημαίες. Η Έλλη Ιωαννίδη, η Έλλη του Μπελογιάννη, όπως θέλαμε εμείς να την ονομάζουμε, φώναζε μέσα στη μεγάλη της απελπισία να την πάρουν κι αυτή μαζί του. Θα ήταν μεγάλη χαρά γι' αυτήν. Χαρά που της στέρησαν οι δήμιοι, να περπατήσει τα τελευταία βήματα με τον αγαπημένο της". (απόσπασμα από το βιβλίο) Το "Πικρό οδοιπορικό μιας Μικρασιάτισσας", το πικρό οδοιπορικό της Αναστασίας Μελίδου από τα βάθη της Τουρκίας, στο φριχτό ξεριζωμό, στις φωτιές της Σμύρνης και του Κορδελιού, στην προστυχιά και την αγνωμοσύνη των Μεγάλων Συμμάχων, στην περιπλάνηση των Μικρασιατών σ' όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Περιστατικά από εποχές μακρινές, λεπτομέρειες που δεν χωρούν στα πολυσέλιδα ιστορικά βιβλία, πετραδάκια από μια ζωή που οικοδομήθηκε στις στάχτες και τα ερείπια πολέμων, καταστροφών, διώξεων. Τα απομνημονεύματα της Αναστασίας Μελίδου είναι η ιστορία μιας γενιάς γυναικών που δεν είχαν φωτεινά σημάδια στη ζωή τους αφού μέσα από απίστευτες κακουχίες και στερήσεις, στέριωσαν το σπιτικό τους, μεγάλωσαν τα παιδιά τους, περιποιήθηκαν τις πληγές των συζύγων τους. Ηρωίδες που έμειναν στο περιθώριο της Ιστορίας, καθώς οι άντρες ιστοριογράφοι και λογοτέχνες, συνχά τις ξεχνούν. Σκληρή στην κριτική απέναντι σε πρόσωπα και γεγονότα αλλά τρυφερή με τους ανθρώπους που πόνεσαν και πάλεψαν στο πλευρό της, η Αναστασία Μελίδου δίνει στο αναγνωστικό κοινό της δική της κατάθεση για τα γεογονότα που σημάδεψαν τον αιώνα που φεύγει.