Με το μαστίγιο...

Αναμφισβήτητα, η 17η Αυγούστου 1944 αποτελεί για τη μεγάλη εργατούπολη Νίκαια την πιο φρικτή ημέρα της σε καταστροφές κι αίματα. Ήταν ημέρα που η αγάπη και η προσήλωση στο χρέος για την ελευθερία δοκιμάστηκαν σκληρά από το μίσος και την προδοσία, και η λεβεντιά μαζί με την περηφάνια σύρθηκαν σε ανήκουστες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς. Σ' ένα μεγάλο μπλόκο που οργανώθηκε την αποφράδα εκείνη ημέρα από ισχυρή δύναμη του ναζιστικού στρατού στην πόλη αυτή, θανατώθηκαν μέσα σε μια μάντρα κοντά στην πλατεία της Οσίας Ξένης, καθώς και σε μια άλλη μάντρα στη συνοικία Νεάπολη της ίδιας πόλης, περίπου 200 νέοι άνθρωποι με τον πιο άγριο τρόπο. Ενέργεια που χαρακτηρίστηκε απ' όλο τον πολιτισμένο κόσμο σαν ένα από τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα των εκτελεστικών οργάνων του χιτλερικού φασισμού στη χώρα μας. Πολλά γράφτηκαν μέχρι σήμερα για το συνταρακτικό αυτό γεγονός και τα επακόλουθα του γεγονότος, σε εφημερίδες και βιβλία, που ωστόσο δεν καλύπτουν, δεν ολοκληρώνουν σε όλη του την έκταση το όλο θέμα. Υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, ακόμα κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία του τρομερού αυτού δράματος, που αν δεν καταγραφούν έγκαιρα -ιδιαίτερα από τους επιζώντες μάρτυρες του μπλόκου- θα χαθούν μέσα στο σκοτάδι του χρόνου. Με τη σκέψη αυτή και πιστεύοντας ότι το μικρό αυτό βιβλίο μου, που αναφέρεται σε προσωπικά μου βιώματα, περιέχει στοιχεία άγνωστα και χρήσιμα στο μελλοντικό μελετητή της ξεχωριστής για την ιστορία της Νίκαιας αυτής ημέρα, προβαίνω στην έκδοσή του. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)