Και όμως... νικήσαμε

Πολλές είναι οι ψηφίδες που στοιχειοθετούν ως άμεσες διαγνωστικές πηγές την κιβωτό της μνήμης του λαού μας στις δεκαετίες που ακολούθησαν το έπος του 1940. Και είναι -ευτυχώς- αρκετές οι μαρτυρίες των άμεσα συμμετεχόντων στα γεγονότα που, όπως οι αγωνιστές του 1821, μας άφησαν και αφήνουν ιερή μνήμη και παρακαταθήκη "τις διηγήσεις τους για τα συμβάντα της ελληνικής φυλής", όπως θα έλεγε ο κορυφαίος του Αγώνα Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Σε αυτό το πλαίσιο και τηρουμένων -πάντοτε- των αναλογιών, εντάσσεται και το βιβλίο του Γιώργου Μαυρίδη, "Και όμως νικήσαμε", που είναι μια πυκνή, μεστή μαρτυρία, που με αδρό τρόπο αποτυπώνει την εποποιία του Εαμικού Κινήματος, μέσα από την προσωπική πορεία-στάση ζωής της οικογένειας του αφηγητή, που αυστηρά, σχεδόν εμμονικά, στέκεται στην καταγραφή των γεγονότων. Το βιβλίο του Γιώργου Μαυρίδη, κυκλοφορόντας σε μια χαλεπή για τον λαό μας περίοδο, έρχεται να σταθεί αρωγός στα βάσανα και τη θλίψη του, καθώς αποτυπώνει με τον πιο ειλικρινή και λιτό τρόπο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των απλών Ελλήνων, το πνεύμα της Αντίστασης, όλων όσοι διαχρονικά εμπνεόμενοι από τα ιδανικά του Δημοκρατικού Πατριωτισμού, αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στην ανηθικότητα του πεπρωμένου, παραμένοντας όρθιοι, παρ’ όλα αυτά. Αυτή τη βαθιά πίστη στη ζωή, τη δημιουργία και την ελευθερία, αποτυπώνει και η μαρτυρία αυτή, που ολοκληρώνοντας έναν κύκλο ζωής καταλήγει: "Μετά από τριάντα χρόνια αγώνα ζωής ή θανάτου, οι διώκτες μας και το φασιστικό καθεστώς που μας κυνήγησε δεν μπορούσε πλέον να μας βλάψει: Τους είχαμε νικήσει!". Γι’ αυτό και όχι μόνο αξίζει, αλλά και πρέπει να διαβαστεί ως άμεση πηγή και αυθεντική ιστορική μαρτυρία, που δικαιωματικά αποτελεί μέρος της ιστορίας αυτής της πατρίδας μας.