Η ελληνική εξωτερική πολιτική και το ζήτημα της ασφάλειας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη

Όταν, στις αρχές του 1933, η αντιβενιζελική παράταξη επέστρεφε στην εξουσία μετά από μια δεκαετία βενιζελικής κυριαρχίας, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η Ευρώπη εξακολουθούσε να διανύει μια ειρηνική περίοδο. Τρία χρόνια αργότερα, το 1936, η πορεία προς μια γενικευμένη σύγκρουση -ίσως και ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο- έμοιαζε πλέον αρκετά πιθανή. Το διάστημα αυτό, η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία, η αποτυχία της συνδιάσκεψης του Αφοπλισμού, η ενίσχυση των αναθεωρητικών δυνάμεων, η αιθιοπική κρίση και η επαναστρατικοποίηση της Ρηνανίας επέφεραν καθοριστικό πλήγμα στην ευρωπαϊκή ειρήνη, αναδεικνύοντας παράλληλα το ζήτημα της ασφάλειας ως το μείζον πρόβλημα των διεθνών σχέσεων. Βασισμένο σε εκτενή έρευνα σε πρωτογενές υλικό, αλλά και σε εξαντλητική μελέτη της διαθέσιμης βιβλιογραφίας, το βιβλίο αυτό παρουσιάζει μια συνολική ανάλυση της ελληνικής πολιτικής ασφαλείας, από την πτώση της τελευταίας κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον Μάρτιο του 1933, έως την εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας, στις 4 Αυγούστου του 1936- περίοδος που συμπίπτει χρονικά με την έναρξη της μεγάλης διεθνούς κρίσης της δεκαετίας του 1930. Αποτελούμενες από στελέχη δίχως την εμπειρία των προκατόχων τους στη διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων, οι αντιβενιζελικές κυβερνήσεις των ετών 1933-1936 παρασύρθηκαν από την ορμή των διεθνών ζυμώσεων, αδυνατώντας να πρωταγωνιστήσουν στις πολιτικές εξελίξεις τόσο στο διεθνές όσο και στο περιφερειακό επίπεδο. Παράλληλα, όμως, την περίοδο αυτή τέθηκαν οι βάσεις της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, που θα ακολουθούσε η Ελλάδα έως τις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: στενή συνεργασία με τη Βρετανία και τα κράτη της Βαλκανικής Συνεννόησης, ή τουλάχιστον με εκείνα που ως το τέλος ήθελαν και μπορούσαν να αντιδράσουν στην επιθετική πολιτική του Άξονα.