Θέλεις να παίξουμε;

Όταν εμείς οι ενήλικες, εκπαιδευτικοί και γονείς, σκεφτόμαστε τους μαθητές, έχουμε στο μυαλό μας έναν ρόλο γι’ αυτούς, έναν ρόλο «μαθητή» στον οποίο περιμένουμε να ανταποκριθούν. Είναι το «κουστούμι» που επιδιώκουμε να τους φορέσουμε και το οποίο περιμένουμε να καθορίζει τη συμπεριφορά τους. Οι μαθητές, όμως, ενώ γνωρίζουν αυτόν τον ρόλο και τις απαιτήσεις που έχουμε από αυτούς, διαμορφώνουν ταυτόχρονα τη δική τους αντίληψη για τον εαυτό τους. Στην κρίσιμη για την ανάπτυξή τους περίοδο της σχολικής τους ζωής διαμορφώνουν,μέσα στις παρέες τους, στις ομάδες των συνομηλίκων στο σχολείο, τη δική τους ταυτότητα που δεν συμβαδίζει συχνά με τον ρόλο που εμείς έχουμε διαμορφώσει. Χτίζουν τις σχέσεις τους σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια, διαμορφώνουν τις αντιλήψεις και τις στάσεις τους απέναντι στους ενήλικες, στο σχολείο, στα μαθήματα, απέναντι στους συμμαθητές τους, που άλλους τους αποδέχονται και άλλους τους απορρίπτουν. Το υψηλό ποσοστό των απορριπτόμενων μαθητών με ήπια νοητική ανεπάρκεια, αλλά και των παιδιών τυπικής ανάπτυξης στο σχολείο, θέτει ερωτήματα που περιμένουν απάντηση και αφορούν το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς. Πόσο, για παράδειγμα, είναι σημαντική στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του κάθε μαθητή η αποδοχή ή η απόρριψη από τους συμμαθητές του; Σε ποιον βαθμό οι σχέσεις των συνομηλίκων μέσα στο σχολικό περιβάλλον αποτελούν ένα παιδαγωγικό ζήτημα που απαιτείσυστηματική υποστήριξη από τους εκπαιδευτικούς; Σε ποιον βαθμό η πολιτική της συμπερίληψης που ακολουθείται στη χώρα μας τα τελευταία σαράντα χρόνια πέτυχε τους στόχους της; Το βιβλίο αποτελεί μια προσπάθεια προσέγγισης, αναγνώρισης και μελέτης των θεμάτων αυτών και βασίζεται θεωρητικά και μεθοδολογικά στην προσέγγιση της κουλτούρας των συνομηλίκων, αντλώντας τα δεδομένα του άμεσα από τα ίδια τα παιδιά.