Η εκκλησιαστική αρχιτεκτονική στο Πήλιο κατά τον 18ο και 19ο αιώνα (1700-1881)

Οι εικοσιτέσσερις αυτοδιοικούμενες κοινότητες του Πηλίου, λόγω κυρίως των ιδιαίτερων αυτοδιοικητικών προνομίων που απολάμβαναν, βρέθηκαν στην πρωτοπορία της μεγάλης και πολυεπίπεδης ακμής της ελληνικής κοινωνίας, που αρχίζει να εκδηλώνεται βαθμιαία λίγο μετά τις αρχές του 18ου αιώνα και κορυφώνεται κατά τις τελευταίες δεκαετίες πριν την Επανάσταση του ’21. Χαρακτηριστικό δείγμα της ακμής αυτής αποτελεί η ναοδομία της περιοχής, τόσο ως προς το πλήθος όσο και ως προς την ποιότητα των κτισμάτων. Η παρούσα έρευνα επιχειρεί μια συνθετική θεώρηση της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής του Πηλίου κατά την όψιμη Τουρκοκρατία, στα πλαίσια της συγκεκριμένης κοινωνίας μέσα στην οποία αναπτύχθηκε και σε σύγκριση με την παλαιότερη παράδοση και τα ισχύοντα στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές του ελλαδικού χώρου.