Κλισέ γονέων παιδεύουσι τέκνα...

Φράσεις χιλιοακουσμένες από τα στόματα γονέων. Φράσεις που προκαλούν "μικρούς νευρικούς κλονισμούς" στα παιδιά. Φράσεις-κλισέ για την αγωνία της συνύπαρξης, την πορεία της οικογένειας, τη μεταλαμπάδευση αξιών, κοινωνικών απόψεων, τρόπων αντιμετώπισης της ζωής... Όχι πάντοτε εύστοχα, όμως. Ούτε βεβαίως κι αποδοτικά: οι γονείς προσπαθούν να συμβουλεύσουν, να επιβληθούν, να εμπιστευτούν τα παιδιά τους (όποιας ηλικίας κι αν είναι...), ενώ εκείνα παράλληλα επιδιώκουν αενάως να "κάνουν το δικό τους", να ανακαλύψουν τον κόσμο μέσα από τη δική τους ματιά, να καταφέρουν να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους χωρίς τις γονεϊκές παραινέσεις. Με ή χωρίς υπερβολή, και από τις δύο πλευρές. Οι σύντομες ιστορίες που αφηγείται η Ντέπη Αντωνάκη περιέχουν τη χιουμοριστική διάθεση σε ικανές ποσότητες. Το ζητούμενο είναι ένα: η αποτύπωση αυτής της γλυκιάς νοσταλγίας από τα παιδικά χρόνια, η ορθότητα της τρυφερότητας αλλά και ο ανορθολογισμός του νεποτισμού. Κοινός παρονομαστής, η ελληνική κοινωνία προηγούμενων δεκαετιών όπου "φωτογραφίζονται" κοινοί τόποι ("μην αργήσεις να γυρίζεις στο σπίτι το βράδυ...", "ήρθες για τις γιορτές μα δεν σε είδαμε καθόλου...", "ποιος είναι αυτός ο φίλος σου;...", "εάν θελήσεις να καπνίσεις, θα σου προσφέρω εγώ το πρώτο τσιγάρο..." κ.ά.) αλλά και σημάδια μιας πραγματικότητας διαχρονικής, επανερχόμενης, επαναλαμβανόμενης από γενιά σε γενιά. Στο τέλος, και μέσα από τα σκίτσα που συνοδεύουν την κάθε ιστορία ξεχωριστά, είναι αδύνατον κανείς να μην αναγνωρίσει ανάλογες προσωπικές σκηνές οικογενειακών διαλόγων που θα του προκαλέσουν το χαμόγελο, το ξεδίπλωμα μιας μεγάλης σειράς αναμνήσεων, την ανασκόπηση, εν τέλει, που βοηθάει το παρόν και προσδιορίζει το μέλλον...