Δεν είναι τραγούδι αγάπης αυτό

"Στα εφτά μου ορκίστηκα να μην αγαπήσω ποτέ. Στα δεκαοχτώ μου το έκανα παρ' όλ' αυτά. Ήτανε όσο άσχημο ακριβώς φοβόμουν. Ήτανε ταπεινωτικό, οδυνηρό, κι είχε φύγει εντελώς από τον έλεγχό μου. Κανένας δεν με ξαναγάπησε· δεν υπήρχε τίποτα που να μπορώ να κάνω, για να τ' αλλάξω αυτό, κι απ' την προσπάθεια να μην αγαπήσω ποτέ πια πήγε να μου στρίψει... Μια μέρα, για την ακρίβεια μια Πέμπτη, στις 20 Ιουνίου 1996, αποφάσισα ότι το πράγμα έπρεπε να πάρει ένα τέλος, ένα άσχημο τέλος ή ένα τέλος που δεν μπορούσα να το φανταστώ. Και πήγα σ' ένα ταξιδιωτικό γραφείο κι αγόρασα ένα αεροπορικό εισιτήριο για το Λονδίνο, έτσι όπως άλλοι άνθρωποι αγοράζουνε σκοινί". Έτσι θα ξεκινήσει το ταξίδι της η Άννε Στρέλαου, για να συναντήσει τον έρωτα της ζωής της. Στην τσάντα της κουβαλάει έξι κασέτες, γραμμένες από έξι διαφορετικούς άντρες. Κάθε κασέτα και μία αποτυχημένη ιστορία αγάπης. Στο ταξίδι της θ' αρχίσει να θυμάται τη ζωή της, την οικογένειά της, τον πρώτο παιδικό της φίλο, το σχολείο και τους εξευτελισμούς στο μάθημα της γυμναστικής, τις ατελείωτες δίαιτες που την κυνηγούσανε μια ζωή, τα χάπια, τα ναρκωτικά και τα πάρτυ, τις δουλειές και τους ερωτικούς συντρόφους που άλλαξε, τις ομάδες μοντέρνας ψυχοθεραπείας. Και όλα αυτά θα την ετοιμάσουν για την τελευταία της κίνηση. Ολόκληρη η ζωή της μοιάζει να κρίνεται σε μια στιγμή, στα πέναλτυ, σαν τον ημιτελικό Αγγλίας-Γερμανίας του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου που παρακολουθεί σε παμπ του Λονδίνου. Με το ανατρεπτικό και ανελέητο χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό της ηρωίδας της η Κάρεν Ντούβε κατορθώνει να δείξει πώς μπορεί μια ολόκληρη ζωή -όχι μόνο ο έρωτας- να περνάει απ' το στομάχι, και να μιλήσει με μοναδικό τρόπο για τη γυναικεία αυτοεκτίμηση, τινάζοντας στον αέρα όχι μόνο την παράδοση της γυναικείας ροζ λογοτεχνίας, αλλά και την εικόνα του σύγχρονου πολυάσχολου και επιτυχημένου ατόμου λίγο πριν το τέλος του εικοστού αιώνα.