Η γυναίκα με τα βρόχινα χέρια

Δύο παράλληλες ιστορίες που δεν μοιάζουν να συνδέονται μεταξύ τους. Οι έρευνες για το φόνο ενός παιδιού την εποχή του Ναπολέοντα Γ', λίγο πριν από τα εγκαίνια της Παγκόσμιας Έκθεσης στο Παρίσι, και η ερωτική σχέση ενός γερμανού φοιτητή αρχιτεκτονικής και μιας Γαλλίδας στις αρχές του '90. Ωστόσο, οι ιστορίες συνδέονται αριστοτεχνικά. Η διαλεύκανση της αστυνομικής υπόθεσης, ο αγώνας του συνήγορου της κατηγορούμενης μητέρας ν' αποδείξει την αθωότητά της και ν' αποτρέψει μια δικαστική πλάνη, βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τη δεύτερη ιστορία και το τέλος της. Στην πορεία συνειδητοποιούμε με έκπληξη πόσο ελάχιστα έχουν αλλάξει τα πράγματα σε θέματα πολιτικής ευθύνης από τη μοναρχία του Ναπολέοντα μέχρι σήμερα. Η ανθρώπινη ατομική μοίρα συνεχίζει να υποτάσσεται στον αγώνα εξουσίας και κέρδους των ισχυρών με τρομακτικές συχνά συνέπειες. Η γραφή συναρπάζει περνώντας από την αναπαράσταση μιας ιστορικής εποχής γεμάτης υποσχέσεις στη σύγχρονη ερωτική ιστορία, σε μια διαρκή αντίστιξη.