Η αλεπού και ο δόκτωρ Σιμαμούρα

Το καλοκαίρι του 1891, ο νεαρός γιατρός Σιμαμούρα περιπλανιέται στην αγροτική ιαπωνικήεπαρχία για να εξετάσει γυναίκες που φημολογείται ότι έχουν καταληφθεί από το πνεύμα τηςαλεπούς. Έξυπνος και φιλομαθής–όσο και φιλόδοξος– ο Σιμαμούρα παρατηρεί και αμφισβητείαυτή την παραδοσιακή ιαπωνική πρόληψη, μέχρι που συναντιέται με την Κίγιο, μια νεαρή καλλονήπου πάνω της διακρίνει το σχήμα της αλεπούς. Με αυτή την εμπειρία στις επιστημονικές αποσκευές του ο δρ. Σιμαμούρα αποδέχεται τηνπρόταση της ιαπωνικής κυβέρνησης, που είναι πρόθυμη πια να ανοιχτεί προς τη Δύση, ναταξιδέψει στο Παρίσι, στο Βερολίνο και στη Βιέννη. Έτσι, με μόνο γλωσσικό εφόδιο τη γερμανική γλώσσα και εξοπλισμένος με ένα σετπορνογραφικών λιθογραφιών σε περίπτωση που θα χρειαστεί να παίξει το χαρτί του εξωτικούασιάτη– φτάνει εκεί για να αναβαθμίσει τις γνώσεις του δίπλα στους γιατρούς που εκείνη τηνεποχή θεμελιώνουν τις επιστήμες της νευρολογίας και της ψυχιατρικής: Σαρκό, Τουρέ, Μπρόιερ,Φρόιντ. Οι παρεξηγήσεις, οι παρανοήσεις, οι αντιφάσεις και οι επιστημονικές συγκρούσεις των δύοκόσμων αλλά και των επιστημόνων αναδεικνύονται σε όλες τις πτυχές τους. Όταν επιστρέφει στην πατρίδα του διορίζεταιδιευθυντής της ΠανεπιστημιακήςΝευρολογικής Κλινικής του Κιότο, όπουγίνεται διάσημος για ένα επίτευγμα που δεν έχει σχέσημε τη θητεία του στην έρευνα και την επιστημονική συνάντησή του με τη Δύση.