Ο άντρας που ήξερε ν’ αγαπάει

"Θα αιφνιδιάσω προσεκτικά το στόμα σου. Θα καλύψω τα στήθη σου με ευλαβικά χέρια. Η αλαφράδα σου κατάγει θριάμβους. Όταν, προτού αρχίσουμε να τρώμε, μου απλώσεις τα δυο σου χέρια πάνω στο τραπέζι, τα δικά μου χέρια θα σε υποδεχτούν, η επιτραπέζια προσευχή μιας νέας θρησκείας. Δεν θα υπάρχει τίποτε που ο ένας να μην θέλει να μάθει για τον άλλον. Αφού μου επιτρέπεται να σ' αγαπώ, είμαι αθάνατος. Μόνο τότε. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ποτέ μου δεν μπόρεσα να μισήσω κάποιον. Στην ψυχή μου, μια ζωή ολάκερη, φώλιαζε αγάπη, αγάπη που κοιμόταν, που ονειρευόταν, που παρεκτρεπόταν μερικές φορές, ονομαζόταν έτσι, ονομαζόταν αλλιώς, επανέκαμπτε, ουσιαστικά καρτερούσε. Αυτή μου έδωσε τη δύναμη για όλα. Τώρα το καταλαβαίνω: Η αγάπη μου καρτερούσε εσένα. Αν δεν τη θέλεις, θα με αφανίσει. Και δεν θα αντισταθώ. Η αγάπη μου αγνοεί ότι έχω περάσει τα εβδομήντα. Και εγώ το αγνοώ επίσης." Στο απόγειο της δόξας του και στη δύση της ζωής του, ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε θα γνωρίσει τη δεσποινίδα Ουλρίκε φον Λέβετσβω. Στην ειδυλλιακή λουτρόπολη του Μαρίενμπαντ ο έρωτας γεννιέται κεραυνοβόλα. Ο σοφός ποιητής γοητεύεται από την ευστροφία και την ετοιμολογία της καλλιεργημένης και τολμηρής κοπέλας· ο εβδομηντατριάχρονος άντρας έλκεται από το σφρίγος και τη νεανική ομορφιά της δεκαεννιάχρονης. Δεν έχει όμως να αντιπαλέψει μόνο την αίσθηση της γεροντικής αδυναμίας αλλά και τη φαρμακερή κακεντρέχεια του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντός του. Τούτο το ύστατο ερωτικό σκίρτημα του σπουδαίου ποιητή περιγράφει ο Μάρτιν Βάλζερ, ανασυνθέτοντας στο μυθιστόρημά του την προσωπικότητα του ανδρός, το ιστορικό πλαίσιο αλλά και τα αναλλοίωτα ανθρώπινα συναισθήματα του έρωτα και του πόνου.