Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου

Σε εκείνους που τα έχουν όλα, δεν έχω δει ποτέ οικογένεια να πηγαίνει στη θάλασσα για να γιορτάσει μια πολιτική απόφαση, επειδή για κείνους η πολιτική δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Το συνειδητοποίησα όταν πήγα να ζήσω στο Παρίσι, μακριά από σένα: οι κυρίαρχοι μπορούν να παραπονιούνται για μια αριστερή κυβέρνηση, μπορούν να παραπονιούνται για μια δεξιά κυβέρνηση, αλλά καμία κυβέρνηση δεν τους διαλύει ποτέ τα σωθικά, καμία κυβέρνηση δεν τους τσακίζει ποτέ τη μέση, καμία κυβέρνηση δεν τους κάνει ποτέ να πάνε στη θάλασσα. Η πολιτική δεν αλλάζει τη ζωή τους ή την αλλάζει ελάχιστα. Είναι παράξενο, εκείνοι ακριβώς ασκούν την πολιτική ενώ η πολιτική δεν έχει σχεδόν καμία επίδραση στη ζωή τους. Για τους κυρίαρχους η πολιτική είναι συνήθως ζήτημα αισθητικής : ένας τρόπος να σκέφτονται τον εαυτό τους, ένας τρόπος να βλέπουν τον κόσμο, να συγκροτούν το πρόσωπό τους. Για εμάς, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Το τρίτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, είναι ένας μονόλογος που απευθύνεται στον πατέρα του σε μια προσπάθεια εξήγησης και συμφιλίωσης. Αποτελεί συγχρόνως ένα βαρύ κατηγορητήριο κατά της πολιτικής και κοινωνικής τάξης, η οποία καταδικάζει τους ανθρώπους σε μια σκληρή και περιοριορισμένη ζωή, φτωχή σε εμπειρίες και αισθήματα, ενώ παράλληλα τους καταγγέλλει ως αργόσχολους.