Ήταν όλοι τους τόσο καλά παιδιά...

Το κολέγιο Βαλβέρ, στα περίχωρα του Παρισιού, έχει για οικότροφους «καλά παιδιά», λίγο πολύ εγκαταλελειμμμένα από τις οικογένειές τους -ανθρώπους πλούσιους ή κατεστραμμένους, άστατους, κοσμοπολίτες, ύποπτους. Εδώ συναντούμε για πρώτη φορά και τη μικρή Μπιζού η οποία πρωταγωνίστησε αρκετά χρόνια μετά στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Π. Μοντιανό που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Πόλις. Τα παιδιά αυτά κάνουν εκεί τις σπουδές τους, πλέκουν φιλίες μεταξύ τους και με τους καθηγητές τους, τύπους συνήθως γραφικούς. Έπειτα, η ζωή τα σκορπίζει. Τα χρόνια περνούν. Είκοσι στη σειρά. Χάρη στην καταπληκτική μνήμη του και στην περιέργειά του, ο αφηγητής -πιθανόν ο ίδιος ο Μοντιανό- ζωντανεύει την παλιά ατμόσφαιρα, διεξάγοντας συνάμα ένα είδος έρευνας για την τύχη των παλιών συμμαθητών του. Οι αναμνήσεις σμίγουν ασταμάτητα με το παρόν, στην πορεία μιας πραγματικότητας γεμάτης όνειρα και νοσταλγία. Τα πρόσωπα της ιστορίας προβάλλουν μέσα από τη σκιά και συντροφεύουν τον αναγνώστη σαν οικεία φαντάσματα, συχνά μελαγχολικά και δυστυχή, χαμένα στη δίνη του χρόνου και της ζωής, αιχμάλωτα πάντα της παιδικής τους ηλικίας.