Η σκοτοδίνη

Τις αργίες πρέπει οπωσδήποτε ν' αλλάζουμε παραστάσεις. Γνωρίζω κάποιους που πηγαίνουνε για ψάρεμα, την Κυριακή με το χάραμα, προς τη μεριά του ποταμού που αφρίζει. Ανάμεσα σ' αυτούς είναι και ο Μπορτς. Εκεί πέρα τσιμπάει γερά, λένε. [...] Το ψάρεμα, εμένα, δεν μου λέει τίποτα. Ο Μπορτς προτείνει συχνά να με πάρει μαζί του, όμως εγώ δεν μπορώ. Όχι τόσο για την όψη των ψαριών, αυτό από μόνο του δεν είναι σοβαρό, πάντα θα έβρισκα κάποιον στον οποίο θα τα έδινα και που από πάνω θα ήτανε πολύ ευχαριστημένος, όχι, δεν φταίει αυτό, η αιτία είναι μάλλον το ουρλιαχτό των σκουληκιών όταν τα καρφώνουν στο αγκίστρι, αυτό μου παγώνει το αίμα. Η ακοή μου είναι πολύ ευαίσθητη για τέτοια πράγματα. H εκπληκτική πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενός νέου, ο οποίος συγκατοικεί με τη γιαγιά του και κινείται μεταξύ σφαγείων, όπου εργάζεται, αεροδρομίου και χωματερής. Στο μυθιστόρημα αυτό η μείξη του πιο ωμού ρεαλισμού με τον πιο ακραίο παραλογισμό έχει ως αποτέλεσμα μια γραφή μοναδικής δημιουργικότητας και ποιητικής πυκνότητας. O αναγνώστης διασκεδάζει διαβάζοντας τα πιο μακάβρια πράγματα, καθώς εδώ το χιούμορ είναι εξαιρετικής αποτελεσματικότητας, μακριά από οποιονδήποτε κυνισμό ή αφασία. H "Σκοτοδίνη" σκιαγραφεί τον κόσμο μας, έναν κόσμο φρικτό, συνάμα όμως ποιητικό και αστείο. Ένα δυνατό μυθιστόρημα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ.