Δον Ζουάν ή Ο πέτρινος Δείπνος

Να σου γεννιέται νέος πόθος είναι ηδονή ασύλληπτη κι όλη η απόλαυση του έρωτα είναι στην αλλαγή. Είναι ακραία η ηδονή που νιώθεις να προσπαθείς να κατακτήσεις με χίλιους τρόπους την καρδιά μιας νέας και ωραίας, να βλέπεις μέρα με τη μέρα τις μικρές προόδους που κάνεις, να πολεμάς με λόγια γλυκά, με δάκρυα, με αναστεναγμούς, την αθώα αιδώ μιας ψυχής που δεν θέλει να παραδώσει τα όπλα, να καταρρίπτεις βήμα προς βήμα όλες τις μικρές αντιστάσεις που προβάλλει, να νικάς τους ηθικούς της ενδοιασμούς περί τιμής και να τη φέρνεις γλυκά γλυκά εκεί που θέλεις να τη φέρεις. Όμως, αν την κυριεύσεις μια φορά, μετά δεν έχεις τίποτα να πεις, τίποτα να ποθήσεις, όλη η ομορφιά του πάθους πάει κι εσύ πέφτεις στη νάρκη ενός μακάριου έρωτα, αν ένα νέο αντικείμενο δεν έρθει να ξυπνήσει τον πόθο σου και να δώσει στην καρδιά σου δελεαστικά τα κίνητρα για μια νέα κατάκτηση. Τελικά, η υπέρτατη ηδονή είναι να θριαμβεύσεις πάνω στην αντίσταση μιας γυναίκας και ως προς αυτό εγώ τρέφω τη φιλοδοξία των κατακτητών να πετώ ασταμάτητα από νίκη σε νίκη και να μην ξεδιψώ από τη δίψα μου για κατακτήσεις. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τις ορμητικές στρατιές των πόθων μου, νιώθω την καρδιά μου ικανή να ερωτευτεί όλη τη γη και σαν τον Μέγα Αλέξανδρο θα επιθυμούσα να υπήρχαν κι άλλοι κόσμοι για να εξαπλώσω και εκεί τις ερωτικές μου κατακτήσεις.