Η κληρονομιά

[...] Το πρώτο, θεμελιακό στοιχείο των προσώπων στα έργα του Μαριβώ είναι ο ηθοποιός. Δεν είναι ο παραδοσιακός ηθοποιός που καλείται να παίξει ένα ρόλο, αλλά ο ηθοποιός που καλείται να παίξει τον ίδιο τον εαυτό του, ή καλύτερα ακόμα τον επιθυμητό απ' τους άλλους εαυτό του, να παίξει τις ίδιες του τις βαθύτερες επιθυμίες. Η γλώσσα του δεν αποκαλύπτει, αλλά αποκρύπτει για να αποκαλύψει. Ο Μαριβώ μετέφερε στη γλώσσα του αιώνα του τα κεκτημένα, όσα ο ίδιος και η εποχή του αποδέχονταν, από το Μολιέρο το Ρακίνα και την Commedia dell' Arte. Και πέραν τούτου μεταφράζει τη γλώσσα αυτή, τη γλώσσα του αιώνα του, δηλαδή, σε μια νέα γλώσσα, αποκλειστικά δική του, τη γλώσσα του Marivaudage. Μια νέα γλώσσα δημιουργείται μέσα στην ίδια τη γλώσσα, με τη ίδια γραμματική, το ίδιο συντακτικό, τους ίδιους απαράβατους και δεσμευτικούς κανόνες. Πόσες γλώσσες μπορεί να έχει η ίδια η γλώσσα! Όμως μόνο ένα Μαριβώ. Ποια είναι όμως η γλώσσα του Maurivaudage; Η ανάλυση των πιο απλών αισθημάτων με τους πιο περίπλοκους τρόπους. Η ανάλυση των πιο περίπλοκων αισθημάτων με τον απλούστερο τρόπο. Ποτέ άλλοτε η φυσικότητα δεν ήταν τόσο εξεζητημένη και η εκζήτηση τόσο φυσική. Και ποτέ άλλοτε η ακριβολογία δεν ήταν τόσο αμφίσημη. (Ανδρέας Στάικος)