Ο Βίλχελμ Ράιχ και ο ψυχρός πόλεμος

Η πραγματική ιστορία του τρόπου με τον οποίο, μια ομάδα κομμουνιστών κατασκόπων, μια ομάδα κακο­ποιών εργαζόμενων για την κυβέρνηση και μια ομάδα δια­ταραγμένων ψυχιάτρων κατέστρεψε την επιστήμη της σεξουαλικής οικονομίας και την ανακάλυψη της κοσμικής ενέργειας της ζωής. Μετά από μια μεγάλη επιστημονική πορεία η οποία ξεκίνησε με τις μελέτες του στην ψυχανάλυση και την πολιτική ψυχολογία (τέλη της δεκαετίας του 1920 και αρχές του 1930), την ανακάλυψη της οργόνης (δεκαετία του 1930 και του 1940), και έφτασε μέχρι τη δημιουργία βλάστησης στην έρημο της Αριζόνα (το 1954), το τέλος της ζωής του ψυχίατρου-ψυχαναλυτή και φυσικού επιστήμονα Βίλχελμ Ράιχ χαρακτηρίστηκε από μια άδικη δίκη και μια κατασυκοφάντηση του ίδιου και του έργου του η οποία στέρησε από την ανθρωπότητα τις λαμπρές ανακαλύψεις του. Ο ίδιος φώναζε, αλλά μάταια, ότι πίσω από τη συκοφάντησή του κρυβόταν ο Κόκκινος Φασισμός του Στάλιν, και οι έμμισθοι κατάσκοποί του που περιφέρονταν γύρω από τον κύκλο της οργονομίας (της επιστήμης που εδραίωσε) σαν μαύρα κοράκια. Ακόμα και οι δικοί του άνθρωποι θεωρούσαν ότι στην καλύτερη περίπτωση κατηγορούσε τους Σοβιετικούς χωρίς στοιχεία και στη χειρότερη έβλεπαν ενδείξεις παράνοιας σε ένα κουρασμένο από τα χρόνια μυαλό. Έρχεται όμως το βιβλίο «Ο Βίλχελμ Ράιχ και ο Ψυχρός πόλεμος» και αφού μας ξεναγήσει στα μεγάλα κατασκοπικά παιχνίδια του 20ού αιώνα και μας γνωρίσει τους αληθινούς πρωταγωνιστές των υποθέσεων, φωτίζει τις σκοτεινές πλευρές της περίπτωσης του Ράιχ αποδεικνύοντας ότι συνδέεται άμεσα με τα κεντρικά πρόσωπα του Ψυχρού Πολέμου. Η ταυτοποίηση όσων ευθύνονται για τη συκοφαντική δυσφήμηση και την τελική καταστροφή του Ράιχ είναι πολύ σημαντικό ζήτημα, γιατί υπάρχει σύγχυση γύρω από αυτό το ζήτημα η οποία δίνει σε πολλούς το δικαίωμα να ισχυρίζονται ότι τον κατέστρεψαν οι φαρμακοβιομηχανίες, το κράτος των ΗΠΑ, τα συμφέροντα των ψυχιάτρων και ψυχαναλυτών και, σε τελική ανάλυση, η συγκινησιακή πανούκλα. Είναι σημαντικό να γνωρίσουμε τα πρόσωπα επειδή κάθε απρόσωπη συνομωσία είναι πιο ανώδυνη για το ευρύ κοινό. Αν «για όλα φταίει η συγκινησιακή πανούκλα», τότε —δεδομένου ότι όλοι έχουμε λίγη πανούκλα μέσα μας— φταίμε όλοι συλλογικά, δηλαδή κανένας μας προσωπικά.